ஆசிரியர்களும் குழந்தைகளாய் மாறிய பொழுது

கரும்பலகையில் சாக்பீஸ் பிடித்தே சோர்ந்துப் போன விரல்கள். பல ஆண்டுகாலமாக பிரம்போடு நட்பு பாராட்டிய கைகள்( சமீபநாட்களாக செயல்வழி கற்றலால் கொஞ்சம் விடுதலை ஆகியிருக்கிறது).

பாடப் புத்தகத்தை தவிர வேறு எதுவும் பார்க்க அனுமதிக்கப்படாத கண்கள். வாரம் ஐந்து நாட்கள் பள்ளிக்கூடம். விடுமுறை நாட்களானால்  குடும்பம். இப்படியாகவே பயணித்து களைத்த கால்கள். இதுதான் சில வருடங்களுக்கு முந்தைய ஆசிரியர்களின் உலகம்.

ஆனால் முந்தைய அரசின் பள்ளிக்கல்வி துறையால், குழந்தைகள் மட்டுமல்ல, ஆசிரியர்களும் மகிழ்வோடு வாழ தலைப்பட்டனர். 

ஆம்! செயல்வழி கற்றலும், அது தந்த மாற்றமும்தான். ஆசிரியர் மற்றும் குழந்தைகள் சமூகத்தை விடியலை நோக்கி பயணிக்க வைத்தது என்றால் அது மிகையானது இல்லை.

வெறும் பாடப்புத்தகமும், வகுப்பறையும், மதிப்பெண்ணும்,மாத்திரம் கல்வி அல்ல. குழந்தைகளை, அவர்களின் தேவைகளை, மையப்படுத்தி இயங்குவதுதான் உண்மையான சமூக அக்கறை நிரம்பிய கல்வி என்ற உறுதிதான் இன்றைய தினம் ஆசிரியர்களின் மனங்களில் களமாடிக்கொண்டிருக்கின்றன.

இப்படியான அழகிய மனங்களோடுதான் சத்திய மங்கலத்தில் இருந்து, மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை நோக்கி, புதிதாய் றெக்கைகள் முளைத்த, சின்னஞ்சிறு பறவைகளாய் பறக்கத் தொடங்கியிருந்தனர் ஆசிரியர்கள்.

தமிழ் நாடு அறிவியல் இயக்கத்தின் ஈரோடு மாவட்ட குழுதான். இப்படியான உற்சாகமான ஆசிரியர்களை ஒருங்கிணைத்திருந்தது. மேற்குத்தொடர்ச்சி மலையில் குருவிக்கூடு போல்  அமர்ந்திருக்கும் கெத்தேசால் கிராமத்தில்தான், எல்லா ஆசிரியர்களும் குழுமியிருந்தனர்.

அடர்ந்த வனங்களும், அப்பழுக்கற்ற மனங்களும் இணைந்து உறவாடும் மலைப் பகுதிக்குள் பிரவேசிக்கத் தொடங்கிய அச்சிறுதருணம் தொடங்கி, வெளியேறும் பொழுது வரை யாருடைய மகிழ்வும் எதன் பொருட்டும் களங்கப்படவில்லை என்பதுதான் அந்த மாற்றுக் கல்விக்கான பயிற்சி முகாமிற்கு கிடைத்த வெற்றி.

அரை நூற்றாண்டு காலம் அறிவை முன்னிறுத்தி, கற்பனையை மழுங்கடித்த ஒரு கல்வி முறையை விட்டு விடுதலையாக துள்ளி வெளிப்பட்டனர் ஆசிரியர்கள்.

சுமார் எழுபதிற்கும் மேற்பட்ட ஆசிரியர்கள், தமிழ்நாடு அறிவியல் இயக்கத்தின் ஒருங்கிணைப்பில் கூடி, மாற்றுக்கல்வியினூடாக, ஒரு மாற்று சமூகத்தை விளைவிப்பதற்கான விதைகளை உற்பத்தி செய்ய தொடங்கினார்கள்.

காலந்தோறும் புத்தக வாசிப்பானது ஆசிரியர்களை பொறுத்தவரை பாடப்புத்தகம் மட்டுமே என்றவாறே  நீடிக்கவே செய்தது. இன்றளவும் நீடிக்கவும் செய்கிறது.

அதுமட்டுமின்றி ஐந்தாண்டுகாலம் ஒரே புத்தகத்தை திரும்ப, திரும்ப வாசித்து தாங்கள் நம்பியதை அப்படியே குழந்தைகள் சமூகத்திற்கு ஒப்புவிக்கும் ஒரு எந்திரமாகவே ஆசிரியர்கள் பழக்கப்படுத்தப்பட்டு, கையாளப்பட்டார்கள்.

பாடப்புத்தகத்தம் தவிர்த்த மற்ற செய்திகளை வகுப்பறைகளில் பகிர்ந்துக்கொள்ளும் ஆர்வம் இயல்பாகவே ஆசிரியர்களுக்கு எப்பொழுதுமே இருந்து வந்திருக்கிறது. ஆனால் அவையெல்லாம் கல்வித்துறையின் உயர் அதிகாரிகளால் நசுக்கப்பட்டும், கிள்ளி எறியப்பட்டும் காயப்படுத்தப்பட்ட தருணங்களே ஆசிரியர்களுக்கு மிக அதிகமாய் வாய்த்திருக்கிறது.

வருகைப்பதிவேடு, பாடக்குறிப்பு புத்தகம், இப்படியே பார்த்தும், எழுதியும் சலித்த அந்த ஆசிரிய மனங்கள், வேறு எதற்கோ ஏங்கி தவித்திருக்க வேண்டும். குழந்தைகளைப் போன்று மேலதிக ஆர்வத்தோடு புத்தகங்களை வாசிக்கத்தொடங்கிய அந்த ஆசிரியர்களின் முகத்தில் மகிழ்ச்சி ரேகைகள் படரத்தொடங்கின.

தமிழ்நாடு அறிவியல் இயக்கத்தின் ஈரோடு மாவட்ட குழுதான்  ஆசிரியர்கள் கூடி வாசிப்பதற்கான புத்தகங்களையும், அதற்கான சூழலையும் உருவாக்கி தந்திருந்தது

இந்திய கல்விச்சூழலில் இதுவரை கண்டுக்கொள்ளப்படாத மரங்கள், செடிகள், காட்சிப்படுத்தப்படாத மலைகள், மலைப்பற்றி வாழும் எண்ணற்ற நுண்ணுயிர்கள், சதா இசைத்தப்படி அடர்ந்த வனத்தை சுவாசித்து வாழும் பறவைகள், அதிகாரத்தால் நொறுக்கப்பட்டு, எஞ்சிய வனத்தோடு,தொப்புள் கொடி உறவு கொண்ட சோளகர் மக்கள் என எல்லாவற்றோடும் அந்த வாசிப்பு முகாம் களைக்கட்டத் தொடங்கியது.

எழுபதிற்கும் மேற்பட்ட ஆசிரியர்களை ஆறு குழுக்களாக பிரித்து, கூட்டாக உழைத்து வாசிக்கும் தருணத்தையும், அதனூடாக கிடைக்கப்பெறும் குதூகலத்தையும் கொட்டி நிரப்பத் தொடங்கினார் தமிழ்நாடு அறிவியல் இயக்கத்தின் ஈரோடு மாவட்ட ஒருங்கிணைப்பாளர் பேராசிரியர் மணி.

பொதுவாக இன்றைய சமூகச்சூழலில் வாசிப்பதும், வாசிப்பதன் பொருட்டு உரை நிகழ்த்துவதும் ஏளனத்துக்குறிய ஒன்றாக சித்தரிக்கப்பட்டு வருவது வருத்தமான ஒன்றுதான். பள்ளி நூலகங்கள் எல்லாம் குழந்தைகளின் கைகள் படாமல் நூலாம் படைகளுக்குள் சிக்கி மரணித்துக்  கொண்டிருக்கின்றன.

மதிப்பெண்ணுக்கு குழந்தைகளை உற்பத்தி செய்யும் முனைப்பில் பெற்றோர்களும், பல பள்ளிகளும் நூலகங்களை கண்டுக்கொள்வதே இல்லை. பல குடும்பங்களில் குழந்தைகள் செய்திதாள்களை வாசிக்கும் சுதந்திரம் கூட மறுக்கப்பட்ட நிலையில்தான் இருக்கின்றனர்.

இன்னொரு பக்கம் இந்திய தொலைக்காட்சிகள் குழந்தைகளடங்கிய ஒரு குடும்பத்தை தன்வசப்படுத்த எல்லாவிதமான வேலைகளையும், சாதுர்யமாக நிறைவேற்றி அதில் வெற்றியும் பெற்று வருகிறது. இதனால் குழந்தைகளுக்கும், புத்தகங்களுக்குமான இடைவெளி நாளுக்குநாள் அதிகரிக்கவே செய்கிறது. இதனை வணிக ஊடகங்கள் திட்டமிட்டு செய்தப்படியே நிதமும் கல்லாக்கட்டுகிறது.

குழந்தைகளுக்கும், புத்தகங்களுக்குமான உறவை வளப்படுத்த வேண்டுமென்றால், முதலில் ஆசிரியர்களும், பெற்றோர்களும் புத்தகங்களுக்குள்ளாக பிரவேசிக்கும் சுகத்தையும், அதன் வாயிலாக கிடைக்கும் அனுபவத்தையும்  உணர்ந்தாக வேண்டும். இப்படியான உணர்தலை, புரிதலைதான் அந்த மூன்று நாள் வாசிப்பு முகாம் ஏற்படுத்தியது.

எழுத்தாளர் கமலாலயனும், ஆசிரியை சுடர் ஒளியும் ஆசிரியர்களின் மனம்பிடித்து புத்தகங்களுக்குள், கூட்டிச்சென்று, நூல்கள் குறித்த அறிமுகத்தையும், அவற்றின் பக்கங்களில் கசிந்துருகும் வாழ்க்கையையும் பகிர்ந்துக்கொண்ட தருணங்கள்,அவ்வளவு எளிதாக கிடைத்துவிடாத ஒன்று.

பாடப்புத்தகம் தவிர்த்த, புத்தக வாசிப்பானது அலாதியான பேரனுபவத்தை விதைப்பது. ஆளில்லா ஊருக்கு அழைத்துச்சென்று, பரவசப்படவைப்பது. காலத்தின் பேரோட்டத்தில் தொலைந்துப்போன நதிகளில் கால் நனைக்க வைத்து, பாழடைந்த மண்டப தூண்களின் மறைவில் ஒளிந்து விளையாட வைப்பது. மனித குல விடுதலைக்காய், நாள்தோறும் உழைத்து, களைத்துவிடாத போராளிகளுடன் உரையாட வைப்பது. வலியினை, துயரத்தை, மகிழ்வை நிறைத்து, பிசைந்து நிலாவைக்காட்டி சோறு திங்க  வைப்பது. இப்படியான பன்முக அனுபவங்களை எல்லாம் அந்த மூன்று நாட்கள், புத்தக வாசிப்பு முகாம் எல்லோருக்கும் இட்டு நிரப்பி வழியனுப்ப தவறவில்லை.

‘முதல் ஆசிரியன்”, “என்னை ஏன் டீச்சர் பெயிலாக்கினீங்க”, “பள்ளிக் கூடத்தேர்தல்”, “வாசித்தாலும், வாசித்தாலும் தீராதப்புத்தகம்” என புத்தகங்களுக்குள் முகம் புதைத்து பயணித்த ஆசிரியர்கள், திரும்பி வந்தபோது,   மனதுக்குப்பிடித்த தோழனோடு உரையாடி களித்த பேரின்பத்தை பெற்றிருந்ததை அறிந்துக்கொள்ள முடிந்தது.

வாய்ப்புகளை உருவாக்கி தந்தால், குழந்தைகள் மாத்திரமல்ல, நாங்களும் விஸ்வரூபம் எடுப்போம் என்று தங்களது படைப்பாற்றல் மூலம் வாசிப்பு முகாமை குளிரவைத்தப்படியே இருந்தனர் ஆசிரியர்கள்.

ஆசிரிய பணி குழந்தைகள் சமூகத்தை ஆரோக்கியமானதாக உருவாக்க கிடைத்த அளப்பரிய பணி. இதை நாங்கள் வாய்ப்புகளை உருவாக்கி நல்லாசிரியர் விருது பெற பயன்படுத்த மாட்டோம். மாறாக ஒரு சமூக மாற்றத்திற்கு தேவையான வீரியமான விதைகளை கண்டறிந்து, வளர்க்கவே கையாளுவோம், என்று  பகிர்தலின் போது, நம்பிக்கையோடு சொல்லிய  ஆசிரியர்களின் முகம் நிறைய மலர்ச்சி

.

மூன்று நாளும்  உணவு, குடி நீர், சுகாதாரம், இருப்பிடம் என எல்லாவற்றையும்  தாயுமானவர்களாக கூடவே இருந்து கவனித்தனர் சோளகர் இளைஞர்கள். அவர்களுடனே பம்பரமாய் சுற்றி சுழன்றபடியே இருந்தனர் அறிவியல் இயக்க நண்பர்கள்.

இன்றைய சூழலில் நாம் குழந்தைகளுக்கும், ஆசிரியர்களுக்கும்  அவர்களுக்கு இயல்பான பிடித்தமான படைப்பூக்கமிக்க, அறிவியல் ரீதியிலான  மதிப்பீடு சார்ந்த கல்வியையோ, அதற்கான சூழலையோ உருவாக்கிக்கொடுத்திருக்கோமா?  இந்த கேள்விக்கான பதில் இன்னும் சூன்யமாகவே நீடிப்பது வருத்தம் தோய்ந்த ஒன்றுதான்.

இன்றைய உலகமயமாக்கல்  சூழலில்  நாம் சார்ந்திருக்கக்கூடிய சமூகம்  விளைவிக்கும் உளவியல் ரீதியான தாக்குதல்களில் இருந்தும். நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ ஒரு குடும்பம் பெறும் அவமானங்களிலிருந்தும்  மீள்வதற்காக இருக்கலாம் அல்லது குடும்ப எதிரிகளுக்குப் பதில் சொல்வதற்காக இருக்கலாம். நம்முடைய குழந்தைகளை அதற்கான கருவிகளாக  மட்டுமே பயன்படுத்துகிறோம். குழந்தைகளை கற்பனை வளம் இல்லாத எந்திரங்களாகவே வளர்த்தெடுக்க விரும்புகிறோம்.

 குழந்தைகளின் அக உலகத்தையும், அவர்களின் இயல்புகளையும் புறந்தள்ளி, சிறு வயதிலேயே ஒரு அமெரிக்க குடிமகனாய் முன்னிட்டு வளர்ப்பதில் ஆர்வம் காட்டுகிறோம். இன்றைய  அரிபரியான வாழ்க்கையின் வெற்றிப்படிகட்டுகளில் சக மனித உடல்களை நசுக்கி, போட்டியில் ஜெயிப்பதற்கான மனநிலையையும், அதற்கான பயிற்சியினையும், வன்முறையையும், சுயநலத்தையும் மாத்திரமே மிகச்சிறந்த கல்விச்சூழலாக மாற்றி வைத்திருக்கிறோம். அதையே நம் குழந்தைகள் சமூகத்திற்கு பரிசாகவும் அளித்திருக்கிறோம்.

இப்படியான ஒரு சமூகத்தில் இருந்து, துள்ளி வெளியேறவும், அன்பால் சக மனிதர்களை, இப்பிரபஞ்ச உயிர்களை நேசிப்பதற்கான மனநிலையை உருவாக்கும் ஒரு மாற்று சமூகத்தை வடிவமைப்பதற்கான, அனுபவரீதியான மாற்றுக்கல்வியை விளைவிக்கவும், இந்த ஆசிரியர்களாலும், இது போன்ற தொடர் வாசிப்பு முகாம்களாலும் சாத்தியப்படும் என்பதே உண்மையாக இருக்கிறது.